10000

karanlık sokaklar müzik son ses

seni anlatır durur bana kulağımda kançır

sense gelme yerin rahatdır istersen kalkma

çekerim cefamı ben istersen iki katta

üzüldüğüm birşey yok artık gördüm herşeyi

son yeri annemdi gördüm yüzündeki teri

korktu sakladı baban yapmaz dedi

inanmadım görmüştüm nefret ağır bastı

insan garip değişiyor her anında beklemeden

bir gün önce ağladım sadece ihtimale

düşündüm ya ölürse naparım ben onsuz

diğer gün artık şakaya vurdum aynı konuyu

çıksın gitsin istedim tiksindim varlığından

çocuklar hep üzülür kendini sokağa atar

dostu olanlar şanslıdır ikinci ailesi var

bazıları kendini yalnızlığa atar ve bir bankta

kendini bulur eskisinden eser yok

olmuyor zorlasamda çatlıyor bu sabrı

ömrün yarsı boş geçer kalanı matem

geçemezsin artık önüne hiçbir şeyin

aileler yaratmış işte yalnız hırslı halini

kendini ıspatlamak ister yapamaz çocuk

çünkü ihtiyacı vardı onun sarılan çift kola

güç babadadır derler şevkat nerde ?

şevkati buldum annemde gücüm yetmiyor

eskiden mutlu çocuktum beni hep kıskanırdılar

şimdi eser yok o evden eksik kaldım

ihaneti gördüm dosttan sildim attım

annem affeder belki onu ben istemedim

yeterince sağlam değil yarattığın aile

bak ben dağıldım diye artık kimse kalmıyor

hani çıkar ya 2den 1i derler 1 kalır

artık o hesap farklı elde yok hiç bir şey

küçüklüğümü anlatsam güler geçersin

büyüdüğümde anladım artık eski zamanı

bez bebeğim yoktu evet arabam vardı

sanki anlamıştı küçük *çocuk* gelecek zamanı

güçlü olmaya çalıştı, hep savaştı

annemin ne hissettiğini babam anlamazdı

kadın demezdi şeytan derdi annem affetti

artık affetmeyeceğim anne kızın büyüdü

çok şey gördüm çocuklukta neydi bilmeden

anlatmazdım, saklardım içime atıp yandım

büyüdüğümde anlattım gözlerimde yaş

umursanmadı, saklandı "elalem ne der?"

nefret ettim, kendim büyüdüm benzemedim
birine

kendi kendimi yarattım sanki tektim

sözün bittiği yer burası, ben affettim