10000

İnsan bir şeyleri kabullendirmesi için 

Önce kendini harab etmesi gerekmiş 

Toprağa düşen kuru yaprağı 

Deli rüzgarın savurduğu gibisindir 

Rüzgarın estiği yöndür senin yönün 

Bilmediğin yerlere sürüklenmenin 

Kendinde oluşturduğu farklı heyecanları 

Biriktirirsin yüreğinde oysaki yüreğin 

Dile gelmek ister o an 

Haykırmak ister büsbütün 

Rüzgara meydan okursun 

Şuurun yerine geldiğinde 

Tıpkı birşeyleri kabullendirmedeki 

Kararlılığın isteğin azmin gibi 

Sert bakışların dik duruşun belirir… 

Görenler seni,sanarlar ki ne heybetli 

Olabilir görünüş tam bir 

Yiğit edası 

Görürlermi ki yürekte olan biteni 

Duyarlar mı ki canda kopan fırtınayı 

Anlamazlar ki bu sert bakışların nedenini 

Ve sonunda kararlılığın galip gelir 

İçinde anlamsız tatsız bir mutluluk belirir 

Kazandığına sevinir ya herkes 

Bu kazanma sende derin tahrip izleri 

Parçalara ayrılmış can kırıkları bırakır 

Öylece gülersin işte kazandım dersin 

Oysaki istediğin böyle galip gelmek değildi ki 

Barizdi istediklerin 2,3 şeyden ibaretti… 

Hayata yükte değildi oysaki 

Şu fani ömrün 

Ne parası,ne makamı 

Red ettim ben hepsini 

Mutlu eden değil ki bunlar insanı 

Aciz varlığımın yegane istedikleri; 

Kırıntı kadar huzur, 

Kırıntı kadar sevgi, 

Kırıntı kadar aşk, 

Kırıntı kadar şefkat ti… 

Var mı kırıntı kadarlarımı verebilecek bir insanoğlu ?